Niedaleko miasta Koblencji nad Renem wznosi się wielka skała. Jest to skała Lorelei. Dzisiaj podróżni i kupcy przyglądają się jej z beztroskim zainteresowaniem, ale w dawnych czasach budziła ona strach wśród ludzi, którzy gdy zapadł zmierzch, trzymali się z dala od rzeki.
Wiele lat temu na szczycie skały Lorelei mieszkała piękna i bezduszna nimfa wodna. Miała ona złote włosy, białą jak śnieg skórę, usta różowe i zacięte. Kiedy śpiewała, jej głos zniewalał mężczyzn. Gdy zapadał zmierzch, ukazywała się oczom ludzkim w całej swej krasie i żaden mężczyzna nie mógł oprzeć się jej wdziękom i cudownemu brzmieniu pieśni. Żeglarze, niemądrzy na tyle, by znaleźć się w pobliżu Lorelei o zachodzie słońca, kierowali swe łodzie prosto na wysoką skałę. Gdy jak urzeczeni spoglądali w górę na przepiękną nimfę, ich łodzie rozbijały się na drobne szczątki, a nieszczęśnicy tonęli w zimnych wodach rzeki.
Pewnego roku Ronald, syn zarządcy panującego dworu przysiągł, że nie da się oczarować nimfie z Lorelei.
- Ja nie utonę! – przechwalał się. – Wedrę się na skałę, pochwycę dziewicę z Lorelei i uczynię ją swoją żoną.
Zapłacił hojnie rybakowi, który tuż przed świtem dowiózł go pod skałę. W świetle wschodzącego słońca ujrzeli białą postać nimfy potrząsającej złotymi włosami. Słychać było jej kuszący śpiew i dźwięczny śmiech.
- Płyń szybciej! – wykrzykiwał Ronald do rybaka. – Ona zniknie, zanim wejdę na skałę.
Ale rybak płynął powoli i uważnie. Nie chciał, by jego łódź rozbiła się o skały, jak wiele innych łodzi.
- Szybciej! – ponaglał Ronald, a kiedy rybak go nie posłuchał, młodzieniec wskoczył do wody i popłynął w kierunku skały, a wtedy fala zalała go i utonął jak wielu innych, którzy próbowali pochwycić nimfę Lorelei. A okrutna dziewczyna śmiała się, aż światło świtu skryło ją przed wzrokiem ludzkim.
Ojciec Ronalda miał złamane serce. Wydał rozkaz zabicia nimfy, aby nigdy więcej nie przyczyniła się do śmierci żadnego mężczyzny. Następnego dnia czterech walecznych rycerzy wyruszyło w kierunku wielkiej skały. Byli to doświadczeni wspinacze o mocnych sercach. Wdarli się na skałę, a kiedy zapadł zmrok i nimfa Lorelei pojawiła się przed nimi, byli pewni, że niebawem będzie po wszystkim.
- Zrzucimy cię ze szczytu skały do rzeki! – krzyczeli. – Rozpadniesz się na drobne kawałki i to będzie koniec twojego diabelskiego żywota.
Przez moment nimfa zawahała się i wydawało się, że jest przerażona, ale nagle zaśmiała się.
- Ren jest moim ojcem – powiedziała. – Nie pozwoli wam mnie skrzywdzić. On mnie przed wami obroni.
Zdjęła sznur pereł, który miała wpleciony we włosy i naszyjnik z szyi. Potem rozerwała je i nachylając się nad wodą wrzuciła wszystkie perły do wrzącej kipieli.
- Ojcze! Ojcze! – zawołała. – Obroń mnie! Wody Renu zanieście te perły do mojego ojca i powiedzcie mu, że grozi mi niebezpieczeństwo. Poproście go, by wysłał swe pieniste rumaki, aby uwolniły od wrogów.
Wtedy woda w Renie zagotowała się, zahuczała, podniosła się jak dwa białe konie i przelała się przez szczyt skały zabierając ze sobą dziewicę z Lorelei.
Nigdy więcej nie zaśpiewała na szycie skały.
Rycerze pospieszyli do domu, aby powiedzieć zbolałemu ojcu nieszczęsnego Ronalda, że nimfa odeszła na zawsze. Wszyscy cieszyli się na myśl, że już żaden mężczyzna przez nią nie zginie. Natomiast zarządca dworu do końca życia nosił żałobę po swoim synu.